سمفونی شماره ۹ در رِ مینور، اپوس ۱۲۵ آخرین سمفونی تکمیلشدهٔ لودویگ فان بتهوون است، اما تِمها و نغمههای موسیقایی آن سالها قبل از تصنیفِ این اثر در ذهن آهنگساز شکل گرفته بود. این اثر نخستین بار در ۷ مه ۱۸۲۴ در وین اجرا شد. از این سمفونی گاهی بهعنوان بهترین اثر بتهوون و یکی از بهترینهای دوران قواعد مشترک یاد میکنند.[۱] حتی برخی، بهطور مطلق، این سمفونی را عظیمترین و بهترین قطعهٔ موسیقی در دنیای غرب میدانند.[۱][۲] در دههٔ ۲۰۱۰، یکی از بیشترین سمفونیهای اجرا شده در جهان بود.[۳][۴] این سمفونی از اولین سمفونیهایی است که در آن از صدای انسان استفاده شدهاست.[۵] اشعار استفادهشده در موومان آخرِ این سمفونی (به نام «کورال» یا «کُرال»)، توسط چهار تکخوان (سولیست) و گروه کر خوانده میشود. اشعار این سمفونی از شعر سرود شادی (چکامهٔ شادی) سرودهٔ فریدریش شیلر (۱۷۵۹–۱۸۰۵)، شاعر، نمایشنامهنویس، و فیلسوف بزرگ آلمانی، اقتباس شدهاست. نسخهٔ دستنویس اصلیِ سمفونی ۹ بتهوون، که در کتابخانهٔ دولتیِ برلین نگهداری میشود، در سال ۲۰۰۱، در حافظهٔ جهانی یونسکو ثبت شد.